Tijd; zo sjokken de minuten tergend traag voorbij wanneer ik bij O zit te wachten tot hij in slaap is gevallen, om vervolgens -als ik vanuit de zitzak naast zijn bed achter mijn laptop in mijn werkkamer kruip om nog wat te werken ‘s avonds (het leven van een zzp-er ;-)) – de uren voorbij te zien sjezen! Tijdens mijn fietsrit vanmorgen van school naar huis realiseerde ik me dat ik C een jaar geleden voor het eerst naar de kleuterklas bracht. Over tijd gesproken….. Die kleine kabouter, nét geen peuter meer, die ik met rode betraande ogen, in volledige paniek afleverde in de warme armen van haar toen nog onbekende juf. In die klas met al die grote kinderen.
Ik had nog een briefje geschreven voor de juf met wat aanvullende info voor wat betreft C’s emotionele staat van zijn. Dat ze een gevoelig meisje is, dat we nog maar net verhuisd zijn naar ons nieuwe huis (nadat we 4 maanden eerder vanuit een hele andere stad waren verhuisd naar ons tijdelijke huurhuis), dat de timmermannen en schilders nog dagelijks ons huis bevolken voor de ‘laatste klusjes’, dat haar papa de afgelopen week voor werk in het buitenland was, dat ze ziek is geweest en dat ze heel goed aanvoelt hoe spannend mama het ook allemaal vindt. Tja, probeer dat maar eens onder stoelen of banken te steken?!
Voordat ik de school uit was biggelden ook bij mij de tranen over mijn gelaat. Totaal niet verwacht en toch gekomen. En dan niet eens het weemoedige gevoel van afscheid van de peutertijd, maar puur medelijden met mijn kleine kabouter die deze berg nieuwe indrukken allemaal in haar eentje voor haar melkkiezen kreeg. Dit was háár angst, háár spanning, haar onzekerheid die mijn mascara als waterverf gebruikte om mijn gezicht te veranderden in een grimmig aquarel.
Vanmorgen zagen mijn wangen wederom gitzwart, maar dit jaar kwam het door de stortbui waardoor ik mij een weg baande van en naar school. (Tijd voor waterproof mascara misschien?!) Alwaar ik een stuiterende C kurkdroog, vanuit de bakfiets onder een paraplu mét in iedere hand een traktatiemand, maar wel een beetje aan de late kant, afleverde voor haar grote dag. En weer was ze gespannen, maar dit keer zonder tranen. Haar kroon stond al een paar dagen bovenop de kast in de klas op haar te wachten. Met bloemen in haar lievelingskleuren, dat had ze al gezien. Vandaag is het haar beurt om op de gouden verjaardagsstoel plaats te nemen, de gouden mantel te dragen en haar 2 dienaars voor de dag uit te kiezen. Die hebben een speciale rol tijdens alle feestelijkheden in de klas en mogen met haar mee op haar tocht langs de andere klassen. ‘As I type’ wordt in de klas de thee in 18 kleine glazen theeglaasjes geschonken die klaarstaan op de tafel midden in de kring. De juf vertelt nu dan eindelijk háár geboorteverhaal, er wordt gezongen en de jarige krijgt een klein cadeautje van de klas.
de traktatie
Om dan aan te komen bij het onderdeel waar veel ouders nou niet bepaald naar uitkijken; de traktatie. Nu dachten we, bij theevisite horen natuurlijk koekjes. En onze C zal onze C niet zijn als dat geen coole koekjes zouden zijn… dus we hebben -geheel in het thema van haar aanstaande kinderfeestje- ridder- en kastelenkoekjes gebakken gisteren. De vormpjes bestelde ik vooraf online (die ridder te paard is ook leuk voor Sint Maarten en voor Michael en dan heb ik er ook maar meteen een engel steekvormpje en een drakenvormpje bij besteld). Het koekjesrecept is een beetje een aangepaste versie van het kerstboomkoekjes recept uit ‘Midden in de winternacht’ van uitgeverij Christofoor, wat we al ruimschoots getest hadden toen we met kerst koekjes bakten voor de juffies en de buren. Mét anijszaad erin, omdat C dat zo lekker vindt.
Voor de meesters en de juffen, het schoolhoofd en de leukste concièrge van Nederland hebben we vallende sterrenkoekjes gebakken van hetzelfde deeg, met net als bij de kastelen en ridders een gat erin zodat we er iets aan vast konden maken. Op de labels aan de sterren schreef C zélf haar naam. Na een paar keer kwam ze erachter dat ze de ‘e’ ook kon schrijven, dus er zitten een paar creatieve namen bij ;-). Het was leuk om te maken, niet al te ingewikkeld. En het belangrijkste; C vond ze uiteindelijk prachtig én super lekker. En dat wil je toch het liefst uitdelen?!
Nadeel van de ridder-te-paard koekjesvorm zijn die spillebeentjes van het paard. Ze zijn lastig uit het vormpje te krijgen, gelukkig konden we vertrouwen op de vaste en geduldige handen van omaS 🙏🏻. Ik denk dat ze op de bodem van haar mand straks nog wel de nodige gebroken benen zal vinden, maar die smaken vast net zo lekker ;-).
waldorfmom.com 